دَمْـعَة زیـنـب عَـلَـى زْنـودَک. جَـمُـر یِـنـزِل. عَـتـَبْ یِحمِـلْ. عَلَى وْعـودَکْ.
اشک زینب بر دستانت جاریست. اشکها سرازیر می شود و تو را به خاطر وعده هایت
سرزنش می کند.
یـا بـو الاحســاس. کـلامِ النّاس یَـأذیـنـی. عَـلَى الـکَـفَّـیْـن. أسِـألَـکْ وَیـن. دَلّـیـنـی.
ای برادر حرف مردم مرا می آزارد. بر خاک افتاده ام و تو را می جویم بگو کجایی. یـا عبّاسِ الاُخُـتْ مـَهْیـوبة بِإخْوَتْها. إذا جارِ الزَّمان وْ رادْ ذِلَّتْهِا. ای عباس، وقتی زمانه بخواهد بر خواهر ستم کند و او را خوار سازد؛ برادرانش تکیه گاهش هستند و حرمتش به خاطر آنها حفظ می شود.
عَجـیبة. إلْـعِدها مِثلَک تِجْری دَمْعَتهِا. على عْنادَک تِشوف أعْداکْ ضُرْبَتْها. عجیب است چطور خواهری که برادری چون تو دارد اشک می ریزد. می بینی که چطور دشمنان از روی دشمنی با تو خواهرت را می زنند.
یــامَـن رایــة عــلــی بْــیــمــنــاک.خـِـلـَـص صـبـری. بـعـد خِـدری إجِـیـت أنـخـاک.
ای که پرچم علی را در دست داری؛دیگر طاقت ندارم، به چادر حمله کرده اند و من در طلبت بیرون می دوم.
یـا ضـی عَـیـنای، تَعال وْیای حاچینی. عَلَى الْکَفَّیْـن أسِألک وَین دلّینی. ای نور چشمانم، کنارم بیا و با من حرف بزن. بر خاک افتاده ام وتو را می جویم بگو کجایی.
إجِـا الـسَـلاّب یَـمّی یا الغَیور اِفزَع. اِخِت عبّاس قِلْتْ لِه و ما قِبَلْ یِرجَع. ای برادر غیورم، راهزنان دورم را گرفته اند، به فریادم برس.به آنها گفتم خواهر عباسم امّا از من دور نشدند.
ضِـحَـک مِن شافْ حالی و شاهَدِ الْمَدمَعْ. یْقولْ أعلَى النَّهَر کَـفّالِـﻚْ اتْقَطَّع. راهزن این حال و چشمان پر از اشکم را دید و خندید.می گوید حامی تو کنار فرات تکّه تکّه شده. على الـشّـاطی یا لِیـثِ الغاب. إجِـیـْت ارکُض. قلُـب یِـنبُض ألَـم وَ اعْتـاب. ای شیر میدان جنگ، کنار فرات آمده ام می دوم و قلبم از درد و سرزنش می تپد. یـا زیـنـب قالْ أشوف الحال اِعِذرینی. على الکَفَّین أسألک وین دلّینی.
گفت: ای زینب، حالم را ببین،مرا ببخش. بر خاک افتاده ام وتو را می جویم بگو کجایی. یامَنْ دَقَّیْتْ صَدرَکْ وْ آنِه طاوَعْتَک. أبد عَ الْبالْ ما کانَتْ تِعوفْ اِختَکْ. ای که دست بر سینه ات کوبیدی و من تو را پذیرفتم. ابداً در خیال نمی گنجید که خواهرت را تنها بگذاری.
إِجَـونی إل خَیمَتی؛ مَرعوبة حَشَّـمْتَک. شِفِت بَس إل ضِرَبْنی وانْتِ ما شِفْـتَک. دشمنان به خیمه ام آمدند و من هراسان تو را صدا زدم. مرا زدند اما تو را ندیدم که به یاری ام بیایی.
عجب نـایِـمْ یـا سـِیـف الـموت. سـِـکَــنْ وَنَّــکْ. و لا چَنَّـک. سـِمَـعْـتِ الـصـوت؟ ای شمشیر مرگ، چه شده؟ آیا خفته ای؟ آرام گرفته ای یا اینکه صدای ما را نمی شنوی؟ ولَـتْـنـی أعداک أضَل بِرجاک حاچینی.على الکَفَّـین أسِألک وَین دلّینی. دشمنان دنبالم می کنند و من همچنان تمنا می کنم که با من سخن بگویی.بر خاک افتاده ومی جویمت بگو کجایی.
عجـیـبـة. شْلون تِقدَرْ تِبتِعِد عَنّی. أنا مِنَّکْ جُزُء وانْتِ جُزُء مِنّی.
عجیب است چطور می توانی از من دور باشی.من پاره ای از توام و تو پاره ای از من. عِـشِـت لَیلکْ سَهَر لَو ما غُمَضْ جِفْنی.إذا قَلْبی اِنجَرَح قلبَک یألِمْنی.یــابـو فــاضِـل عِـشِــت ویّــای.عُــمُــر حــتَّــه.صِـِرت انـتـه. الـهـوا و الـمـای. أروح ویـاک. جَـمُـر فَـرقـاک یِچوینی. على الچَفَّین أسألک وین دلّینی. شب را بیدار مانده ام و خواب به چشمانم نمی آید.من دل شکسته ام ولی شکستن دلت، قلبم را به درد می آورد.
ای ابالفضل با من عمری زندگی کردی.تا جایی که برایم مثل آب و هوا شدی.مرا با خودت ببر، آتش دوریت مرا می سوزاند.بر خاک افتاده ام وتو را می جویم بگو کجایی.